Kopstoot — Geert-Jan Kemme

Wat zou Dirk deze week genoten hebben van de chaos op de internationale financiële markten. De politieke en economische ondergang van de wereld en dan in het bijzonder van Nederland vormde voor hem een belangrijk gespreksthema in zijn bestaan als boulevardier van de Urechtsestraat, het Frederiksplein en het Amstelveld. Het werkterrein van zijn laatste levensjaren. Een belangrijk thema  waar hard aan gewerkt moest worden in café  Oosterling, café Krom en café Marcella. Alle kranten lezen maar ook bestuderen. Le Monde als leidraad.
Belangrijke passages zorgvuldig onderstrepen en aantekeningen maken die verwerkt zouden worden in een onthullende monografie.

Dat onderstrepen van passage was voor de haastige  krantenlezers in deze café's wel handig totdat alle regels van de krantenartikelen op die manier werden bewerkt. Het grote meesterwerk kwam niet tot stand. Maar de conversatie over het onderwerp werd onverdroten voortgezet.Ondanks de sombere teneur van het onderwerp gebeurde dat met grote opgewektheid en blijmoedigheid. Kortom wij mochten ons erop verheugen als het zover was en de wereld ineen zou storten. Niet in het minst omdat dan ook het grote gelijk van Dirk bewijzen zou.

Maar dit dominante gespreksthema werd door Dirk overboord gezet wanneer er jonge dames aan tafeltje plaats namen of uitgenodigd werden. Met charmante aandacht werd door hem aan deze dameskransjes deelgenomen. Maar echt stralend was hij naast zijn Gemma.

Al deze conversaties werden langzaam maar voortdurend gesmeerd met stelletjes. Een glas bier en een borrel. Een kopstoot in cafétaal, maar voor hem een stelletje. “Dirk wil je nog wat drinken.”Ja geef, mij maar een stelletje.” Een inbreuk op de regel van de wederkerigheid in het caféwezen. Maar voor deze aartsvader van de consultancy bleef het dubbele tarief de gewoonste zaak van de wereld.

De laatste jaren werd het wat stiller om hem heen. Het publiek veranderde en hij zelf ook.
Het lopen ging moeilijker en zijn aandacht voor het grote onderwerp verflauwde wat. Op een dag vroeg hij mij om hem te helpen met het opruimen van zijn bureau. De stapels aantekeningen verdwenen in  grijze zakken. De gespreksonderwerpen werden persoonlijker en intiemer met veel aandacht voor de verhalen van anderen en voor zijn eigen levensverhaal. De strijd met zijn moeder, het olie koken bij Shell, het landmeten in Frankrijk, de Horringa  revolutie in de Nederlandse consultancy wereld. De Horringa families in Noorwegen en Nederland kwamen nu liefdevol in beeld. De foto van Hedda, zijn kleinkind werd steeds met tederheid aan de gespreksgenoten getoond.

Een paar weken geleden heb ik hem opgezocht in Het Schouw waar hij was ondergebracht.  In een  eenzame nacht was hij gevallen en kon  niet meer opstaan. Hij zag dat anders:
“Ik kon de zwaartekracht niet overwinnen, ik kon de zwaartekracht niet overwinnen”. Een Horringa valt niet, maar voert een strijd met de natuurwetten. “En wat nu Dirk?”,  vroeg ik hem. “Ze zeggen dat ik ga dementeren.” Wij voerden nog een geanimeerde discussie over dat dementeren. Eigenlijk toch een interessante nieuwe levensfase, vond hij, en zeker voor een consultant die wat anders tegen de werkelijkheid moet aankijken dan zijn klant. Dementeren is demonteren. Je bent wel gek als je niet wilt dementeren als je daar de kans toe krijgt.

Helaas Dirk, aan die nieuwe interessante levensfase ben je niet meer toegekomen. Maar de zwaartekracht heb je nu wel overwonnen.